2015-07-27 09:34:16
Zachęcamy wszystkich mieszkańców obszaru działania LGD Partnerstwo Ducha Gór do włączenia się w proces opracowania nowej Lokalnej Strategii Rozwoju dla naszego obszaru.
2012-11-06 14:05:06
2012-10-15 08:00:57
Nowy adres:
ul. Konstytucji 3 Maja 25
58-540 Karpacz
Kontakt telefoniczny możliwy pod numerem 699 953 058
2012-09-25 13:02:39
Wszelkie informacje o Wędrówkach po Krainie Ducha Gór znajdują się z zakładce Program Leader/Święto Ducha Gór lub po kliknięciu na poniższy link
http://www.konkursy.duchgor.org/pl/102/swieto-ducha-gor/
2012-03-19 10:58:25
I po Kiermaszu...
2012-02-14 15:55:50
Zapraszamy na wystawę w Pałacu Paulinum
2012-02-08 08:32:27
Krótka relacja z wyjazdu przedstawicieli LGD Partnerstwo Ducha Gór
2012-02-07 12:30:56
Zaproszenie na wydarzenie w dniu 11 lutego
365-430 m.n.p.m.
Jest w Staniszowie jakaś siła, skoro odkryto na jego terenie ślady osady istniejącej między VII a IX wiekiem. Pewne jest, że wieś w dzisiejszym kształcie istniała w końcu XIII wieku. Leżąc na uboczu głównych traktów, osłonięta przez liczne wzgórza pokryte malowniczymi skałami, uniknęła większości historycznych nawałnic, które stały się udziałem sąsiednich miejscowości. Dlatego zachował się w Staniszowie jeden z najstarszych obiektów Kotliny Jeleniogórskiej - zbudowany w obecnej formie ok. roku 1500 kościół Przemienienia Pańskiego. Ustronna lokalizacja nie przeszkodziła, by do Staniszowa szybko dotarły wieści o reformacji i już w roku 1521 – równocześnie z wrocławskim kościołem Marii Magdaleny – powstała tu gmina ewangelicka. Później przez dłuższy czas świątynia służyła zarówno protestantom, jak i katolikom jako tzw. kościół symultaniczny.
Gdy cała okolica niepokojona była dramatycznymi wydarzeniami wojny trzydziestoletniej, do Staniszowa ciągnęły tłumy, by słuchać proroctw wieszczącego tu jasnowidza, Hansa Rischmanna (zwanego także H. Georg Rischer, 1590-1642). Ten mieszkający na co dzień w Łomnicy niemowa ukrywał się niekiedy w grotach górującej nad Staniszowem Witoszy i w przypływie profetycznej ekstazy, nie dość, że zaczynał mówić (a nawet krzyczeć), to jeszcze przepowiadał rzeczy przyszłe. W taki sposób zapowiedział m.in. pożar Jeleniej Góry, zawalenie się tamtejszej wieży ratuszowej, a nawet rozbiory Polski. Świadkowie działalności Rischmanna zapewniali, że w czasie swoich wizji potrafił on lewitować, a nawet zdarzały mu się przypadki przelotów nad okolicą i wygłaszania swych jeremiad z wieży kościoła w Staniszowie. Spisane proroctwa Rischmanna były przechowywane w kościele w Łomnicy, gdzie także sam „latający prorok” został pochowany. Ze sporym wyprzedzeniem przewidział on także datę swojej smierci.
Na szczycie Witoszy (484 m), gdzie z takim zaangażowaniem działał Hans Rischmann, w latach 1899/1900 wybudowana została jedna z
licznych pruskich Wież Bismarcka. Granitowy postument, składający się z czterech okrągłych słupów zwieńczonych kilkumetrową koroną, zaprojektował jeleniogórski architekt Alfred Daehmel. Po II wojnie światowej monument został wysadzony w powietrze (do dziś można znaleźć w okolicy rozrzucone, licowane bloki granitowe), zaś sama Witosza na długie lata – zapomniana. Dopiero w ostatnich latach odnowiono i oznakowano drogę prowadzącą na szczyt oraz postawiono tabliczki informacyjne ścieżki dydaktycznej, wiodącej przez całe dawne założenie parkowe pałacu w górnym Staniszowie.
Siedzibą często zmieniających się właścicieli Staniszowa był dwór w górnej części wsi. Jako posag wniesiony przez Henriettę von Schmettau stał się on własnością Henryka XXVIII von Reuss, który w latach 1784-87 dokonał jego znacznej rozbudowy. Obecnie mieści się tu hotel i restauracja. Kolejne zabudowania gospodarcze przystosowywane są do nowych funkcji; np. w dawnej stajni ma się znaleźć galeria prac twórców z regionu Karkonoszy.
Dalszym ciągiem działań z końca XVIII wieku było założenie parku angielskiego o powierzchni 200 ha, sięgającego po legendarną Witoszę oraz wzgórze Grodna, gdzie także zbudowane zostały sztuczne ruiny, po dziś dzień znane jako Zamek Księcia Henryka. Zakrojone na szeroką skalę prace prowadził książę Henryk LXII von Reuss od roku 1806 przez ponad 30 lat. W ten sposób kompleks krajobra-zowy wokół Staniszowa umożliwił późniejsze połączenie założeń parkowych w Mysłakowicach i Cieplicach.
Elementem wieńczącym romantyczną wizję okolic Stani-szowa stał się pałac w dolnej części wsi, tzw. pałac hrabio-wski (w odróżnieniu od górnego, książęcego). Otaczają go zabudowania folwarczne i odnowione w roku 2007 stawy.
Staniszów znany jest bodaj wszystkim niemieckim smakoszom napojów wysokoprocentowych, jako miejsce produkcji likieru „Echt Stonsdorfer”. Pomysłodawcą był nadworny piwowar Reussów, Ch.G.Koerner, który w roku 1810 na bazie kunsztu miejscowych zielarzy rozpoczął produkcję trunku, który szybko znalazł swoich amatorów. W roku 1868 masowa już produkcja została przeniesiona do nowej fabryki w Jeleniej Górze-Malinniku, a od II wojny światowej „Prawdziwie Staniszowski” (jak można przetłumaczyć jego nazwę) likier produkowany jest pod Hamburgiem. Na etykietce każdej butelki cały czas widnieje jednak rycina przedstawiająca fabrykę w Jeleniej Górze.
Bedąc w tej miejscowości odwiedzić również Pałac na Wodzie – położony w dolnej części wsi Staniszów, na terenie dawnego zespołu dworskiego. Teren przed elewacją wschodnią – parkową opada łagodnie w stronę stawu.
Przekazy historyczne dotyczące majątku w Dolnym Staniszowie podają, iż jednym z pierwszych właścicieli był Heinrich von Reibnitz, który kupił w roku 1620 średni i dolny Staniszów od spadkobierców Jermina von Plannitz. Na początku XVIII w. Reibnitzowie odsprzedali ziemię Bernhardowi Benito Mohrenthalowi.
Prawdopodobnym zleceniodawcą budowy pałacu był Heinrich von Reuss. Pałac wzniesiono w roku 1786 na jeden rok wcześniej od rozbudowy głównego pałacu w Staniszowie. Do końca XIX w. był własnością rodziny von Reuss, która, jak się przypuszcza, wybudowała tutaj folwark. Później jako dzierżawców wymienia się Urlicha Woide z Berlina, Otto von Zabelite i Emila Mettig.
W latach 30- tych XIX w. obiekt przebudowano. Pałac nie ucierpiał w wyniku II wojny światowej. Po wojnie zabudowania gospodarcze służyły jako rolniczy ośrodek doświadczalny, a w pałacu mieściła się administracja. W 1964 r. przeprowadzono remont, w czasie którego znacznie zmieniono pałacowe wnętrza.
Wyremontowany pałac jest przedsięwzięciem rodzinnym. Pomieszczenia na parterze służą jako restauracja. Dwie górne kondygnacje to 12 pokoi hotelowych, które zostaną oddane do użytku w sierpniu 2009 r. Mamy nadzieję, że nasza pasja, wspaniała kuchnia, piękne wnętrza oraz otaczający pałac park i staw pozwolą przeżyć niezapomniane chwile.
Obowiązkowym celem wyjść ze Staniszowa są dwa górujące nad wsią szczyty: Witosza (10 min.) oraz Grodna (45 min.). Łączy je żółty szlak pieszy z Jeleniej Góry PKP (80 min.) do Karpacza Górnego i dalej na grzbiet Karkonoszy, aż do czeskiej „Lučni boudy” (5 h). Na Witoszę prowadzi także ścieżka przyrodnicza „Wzgórza Łomnickie” - ze środkowej części wsi do Pałacu Staniszów, przez teren dawnego założenia parkowego. Przy Pałacu wiedzie ona wokół odnowionego parku z ciekawymi drzewami - pomnikami przyrody.
Drugi szlak pieszy, zielony, prowadzący z Cieplic (1 h) do Mysłakowic (1 h) wiedzie przez typowy krajobraz środkowej części Kotliny Jeleniogórskiej, łagodnie przechodzący na wschód od Staniszowa między Wzgórzami Łomnickimi. Do Cieplic towarzyszy mu żółty szlak rowerowy.
345-360 m.n.p.m.
Osada rozwinęła się przy przeprawie przez Bóbr i strzegącej jej strażnicy. Jeśli taka stanica tu istniała, to z pewnością została zniszczona w czasie wojen husyckich, przed rokiem 1428. Natomiast z połowy XVI wieku zachowały się notatki wskazujące, iż istniał tu dwór rycerski, prawdopodobnie w kształcie wieży.
625-710 m.n.p.m.
Już sam dojazd do Borowic, krętą drogą wśród stromych, granitowych ścian i gęstego lasu wskazuje, że wkraczamy do Królestwa Ducha Gór. Rozległa, śródgórska polana, na której rozłożyła się osada dowodzi, że nie taki znowu ten Duch Gór straszny, a i można u niego znaleźć fragmenty znanego nam z Kotliny Jeleniogórskiej Ogrodu.
400-490 m.n.p.m.
Bukowiec mógłby opowiedzieć niejedną romantyczną historię. Nie tylko dlatego, że jest starą wsią, powstałą w początkach XIII wieku, ale także dlatego, że to tutaj właśnie rozpoczęto przekształcanie krajobrazu Kotliny Jeleniogórskiej w duchu na wskroś romantycznym. Nim do tego doszło, w połowie XVI wieku rodzina von Zedlitz wzniosła w dolnej części wsi dwór otoczony fosą.
340-370 m.n.p.m.
Nieco ponad doliną Bobru, na zachód od Wojanowa i Jeziora Bobrownickiego, dostrzec można zabudowania niewielkiej wsi. To Dąbrowica, która składa się z trzech części. Pierwsza, nad Bobrem skupia się wokół fabryki papieru; druga, pod lasem, grupuje się przy pałacu, zaś trzecia to sąsiedztwo kościoła, z którego miejscowość jest chyba najbardziej znana.
400-410 m.n.p.m.
Ta luźno rozrzucona w malowniczym obniżeniu osada, przez dłuższy czas stanowiła kolonię Miłkowa. Do dziś zachowała charakter rolniczy i jako żywo nadaje się do plenerów rodem z bukolicznych opowieści o wsi spokojnej, wsi wesołej...
410-530 m.n.p.m.
Wspinając się krętą drogą ze Strużnicy lub z Karpnik w kierunku Kowar, docieramy do zacisznej wioski na zboczach Rudaw Janowickich. Gruszków od zarania swych dziejów, czyli od XIV wieku, związany był z Kowarami. Ludność zajmowała się rzemiosłem i chałupnictwem oraz warzeniem znanego i cenionego w okolicy piwa. Dziś większość mieszkańców zajmuje się drobnym rolnictwem lub dojeżdża do pracy w Kowarach.
370-430 m.n.p.m.
Przepływający przez tę liczącą ponad 2 tysiące dusz miejscowość Bóbr dzieli ją na dwie części, z których starsza, ciągnąca się wzdłuż rzeki, początkowo posiadała swój ośrodek wokół dwóch kościołów i pałacu. Dzięki doprowadzeniu linii kolejowej w roku 1867 Janowice stały się najpopularniejszym punktem wyjściowym w Rudawy Janowickie, których od wieków strzegł Zamek Bolczów.
370-410 m.n.p.m.
Do Karpnik, położonych w rozległym obniżeniu u stóp Gór Sokolich, w XV wieku przeniosła się siedziba właścicieli okolicy. Wcześniej znajdowała się ona pod szczytem Krzyżnej Góry, w zniszczonym w czasie wojen husyckich zamku Sokolec. Cztery wieki później nowi właściciele Karpnik polecili wznieść „Szwajcarkę”, schronisko będące do-godnym punktem wyjściowym dla osób preferujących eksplorację Gór Sokolich bez sprzętu wspinaczkowego.
410-630 m.n.p.m.
Najbardziej na północ położona miejscowość w Ogrodzie Ducha Gór, należy do najstarszych w regionie. Pierwszych mieszkańców ściągały tu jednak nie tyle bajeczne wprost widoki na wschodnią część Kotliny, ale... złoto. W dolnej części obecnej wioski (podobnie jak w rejonie pobliskiej Maciejowej i Dziwiszowa) jeszcze do XIII wieku w najlepsze można było wydobywać i wypłukiwać drogocenny kruszec.
400-450 m.n.p.m.
Poniżej Kowar i Ciszycy otwiera się dolina potoku Jedlica, który potrafi niekiedy pokazać, jaka drzemie w nim siła. Tak stało się m.in. w czasie pamiętnej powodzi w lipcu roku 1997. Na kaprysy rzeczki najbardziej narażona jest ciągnąca się wzdłuż niej Kostrzyca.
360-380 m.n.p.m.
Do tej niewielkiej, zagubionej wśród wzgórz wioski może zaprowadzić droga z Karpnik lub Bukowca. Do końca XVII wieku Krogulec był częścią majątku związanego z Karpnikami, a w roku 1679 został przejęty przez Jelenią Górę za długi od Ernsta von Schaffgotscha. Kroniki wspominają o tej miejscowości nader rzadko.
350-370 m.n.p.m.
Miejscowość ta od wieków rozwija się w dolinie rzeki, której nazwa nie powinna budzić zaskoczenia – w dolinie Łomnicy. Pierwotne osiedle istniało przy ujściu tej rzeki do Bobru, nieopodal którego powstał dwór rodziny von Zedlitz, ale osadnictwo stopniowo przesuwało się w górę rzeki. O dłuższej biografii Łomnicy świadczy jej słowiańska nazwa, a zatem wieś musiała istnieć już w XII wieku.
355-380 m.n.p.m.
Pomimo długiego rodowodu i korzystnego położenia na rozległej równinie w sąsiedztwie uzdrowiska w Cieplicach, wieś ta nie miała szczęścia zaznać szybszego rozwoju. Jeszcze w średniowieczu ograniczyły ją od zachodu stawy hodowlane założone przez cieplickich cystersów. Teraz, po powstaniu jeziora Sosnówka, nie ma także szans na rozwój w kierunku wschodnim.
480-520 m.n.p.m.
Z wielu zakątków wschodniej i północnej części Kotliny Jeleniogórskiej nie sposób przeoczyć widocznej z daleka wieży wśród drzew na wzniesieniu ponad doliną Bobru. Na wysokości 500 m npm. ukrywają się skromnie pozostałości dawnej stolicy sudeckiego górnictwa i dawnego miasteczka, którego nazwa mówi sama za siebie – Miedzianka.
415-655 m.n.p.m.
Powstała w XIII wieku wieś skupiła się wokół niewielkiego zamku, który przetrwał do wojen husyckich. Dość stabilny rozwój zawdzięczał Miłków górnictwu, wydobyciu torfu i istniejącym tu kuźniom, a nade wszystko - zielarstwu.
500-645 m.n.p.m.
Początki wsi związane są z działalnością górniczą prowadzoną w północnej części Rudaw Janowickich. W roku 1370 doszło do podziału Mniszkowa i Miedzianki – kopalnie zgrupowały się wokół rosnącej w siłę Miedzianki, Mniszków zaś z wolna nabierał cech wsi służebnej. Karty nieco się odmieniły po zniszczeniu zamku Bolczów w czasie wojny trzydziestoletniej.
370-400 m.n.p.m.
W panoramie największej wsi w Kotlinie Jeleniogórskiej już z daleka dostrzegamy dwie wieże: zamku królewskiego oraz kościoła dworskiego (dziś – parafialnego). Im lepiej jednak poznamy Mysłakowice, tym więcej odkryjemy tu interesujących miejsc i związanych z nimi wydarzeń.
350-480 m.n.p.m.
W południowej części Kotliny Jeleniogórskiej wszystkie drogi prowadzą do Podgórzyna, którego obecna nazwa doskonale opisuje położenie tej sporej, uprzemysłowionej wsi. Pod nazwą Gerharti villa (później: Giersdorf) została wspomniana w roku 1305, a w kilka lat później stanowiła już oddzielną parafię z kościołem św. Trójcy.
480-700 m.n.p.m.
Pierwsze wzmianki dotyczące wsi pochodzą już z roku 1387, ale wiążą się one z osadnictwem w rejonie Skałki należącej do Podgórzyna. Dzisiejsza miejscowość w Dolinie Czerwienia oraz Podgórnej powstała w drugiej połowie XVII wieku, podobnie jak pozostałe budziska, czyli osady zakładane przez protestanckich uciekinierów religijnych z innych części ówczesnej Austrii.
390-523 m.n.p.m.
Początków Radomierza należy szukać w dolnej części wsi – tam, gdzie do dziś widoczne są zabudowania dawnego dworu. Przez wieki związany był on z boczną linią rodziny von Schaffgotsch, o których przypominają płyty nagrobne zgromadzone przy wejściu na teren pocysterskiego kościoła w niedalekich Cieplicach.
370-720 m.n.p.m.
W szerokim obniżeniu u podnóża Karkonoszy rozciąga się dolna część Sosnówki z wieloma zachowanymi domami tkaczy, a także kilkoma domami przysłupowo-zrębowymi. To właśnie tkactwo i drobne rolnictwo stanowiło przez długi czas podstawę utrzymania wsi. Lokalną specjalnością był adamaszek wytwarzany głównie w domowych warsztatach Sosnówki Górnej, założonej specjalnie dla tkaczy w XVIII wieku.
430-470 m.n.p.m.
Ten dawny przysiółek Karpnik powstał dość późno, bo najprawdopodobniej dopiero w początkach XVII wieku. Odludne położenie wsi przyczyniło się do tego, że po wojnie trzydziestoletniej w cieniu okolicznych skał w tajemnicy spotykali się na nabożeństwa protestanci z Karpnik i sąsiednich miejscowości.
460-490 m.n.p.m.
Leżące u stóp Kowarskiego Grzbietu osiedle powstało jako osada górnicza, ale szczególnej roli nabrały płuczki złota, które nadały wsi jej pierwotną nazwę – Steinseiffen (Kamienne Płuczki).
W niektórych potokach w okolicy do dziś można znaleźć drogocenny kruszec, ale już tylko w śladowych ilościach.
360-370 m.n.p.m.
Rozłożona nad Bobrem miejscowość – nazywana niekiedy przez jej bywalców San Frantrzcińsko – stała się Mekką dla wspinaczy i skałkowców. Dość powiedzieć, że na tutejszych, granitowych ścianach niewysokich, acz imponujących Gór Sokolich, wspinaczkowe szlify zdobywali: Wanda Rutkiewicz, Jerzy Kukuczka i niemal cała dzisiejsza czołówka polskich himalaistów.
350-360 m.n.p.m.
Wieś nad Bobrem z pewnością istniała już w XIII wieku i rozwijała się dzięki dogodnemu położeniu przy nadrzecznym trakcie z Jeleniej Góry w kierunku Bolkowa, Świdnicy i Kamiennej Góry. Nie bez przyczyny jedna z trzech bram średniowiecznej Jeleniej Góry nosiła nazwę właśnie Bramy Wojanowskiej. Nazwa miejscowości najściślej wiąże się jednak z tutejszym zamkiem.
480-570 m.n.p.m.
Podobnie jak sąsiednie podkarkonoskie miejscowości, także Zachełmie powstało po wojnie trzydziestoletniej jako osada religijnych uciekinierów. W roku 1650 dotarła tu z Austrii, pod wodzą niejakiego Fucknera, grupa składająca się z pasterzy oraz drwali. Z pewnością ci ostatni mieli w nowym miejscu sporo pracy.Dość rozległa wieś stała się w XIX wieku wczasowiskiem, a i dziś częściej, niż na lokalne DJE, można natknąć się tu na samochodowe rejestracje z Wrocławia, Poznania, Drezna, Berlina czy Amsterdamu.
Wrzeszczyn (niem. Boberrullersdorf) – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie jeleniogórskim.
We wsi Wrzeszczyn znajduje się zapora wodna wraz z elektrownią, spiętrzająca wody Bobru tworząc Jezioro Wrzeszczyńskie, rozciągające się między Wrzeszczynem a Siedlęcinem. Elektrownia Wrzeszczyn została zbudowana w latach 1926-27. Elektrownia Wrzeszczyn została zbudowana w latach 1926-1927.
Karpacz (niem Krummhübel) - gmina miejska w województwie dolnośląskim, w powiecie jeleniogórskim. Położone na wysokości od 480 do 885 m n.p.m., u stóp Śnieżki (1602 m n.p.m.), w dolinie rzeki Łomnicy oraz potoków, będących jej dopływami.
odboje stalowe - tłumacz przysięgły włoskiego Wrocław